{ پیوند اسطوره با دین 176}

@soltannasir 

     { پیوند اسطوره با دین 176} 

{ شباهت های اهل فتوت و خاکساری با آیین مهری 98} 

ادامه...👇

اما بحث اسم فقری در طریقه خاکساریه و البته نعمت اللهیه که در این زمینه با خاکساریه مشترکند.

 ابتدا سخن دکتر منجمی را به عنوان یک یادآوری از گذشته نقل می نماییم: 👇

{ ...آنگاه پیر دلیل برای مرید از مُرشد تقاضای اسم می نماید و مُرشد با توجه به حالات مرید، اسمی مناسب حال وی تعیین و اعلام می کند.

لازم به تذکّر است هر یک از مریدان که سیر و سلوک نموده و به منازل و مقامات فقر ارتقاء یافته و باطن آنان از آلایش ظاهر پاک گردیده و به سر منزل مرگ اختیاری رسیده باشد بار دیگر به لقای حضرت حق بقا یافته و در واقع «تولّدی دوباره » نصیب وی می گردد. 

همان گونه که برای هر مولود جسمانی نامی می نهند برای مولود روحانی نیز نامی که مناسب حالات باطنی او باشد می گذارند البته این امر سابقه زیادی دارد چنانچه برای حضرت آدم (ع) صفی اللّه _ نوح (ع) نجی اللّه _ابراهیم (ع) خلیل اللّه _موسی (ع) کلیم اللّه _عیسی (ع) روح اللّه _ و حضرت محمّد (ص) حبیب اللّه لقب ذکر شده است. 

همچنین ائمه اطهار علیهم السلام مانند : حضرت امام علی (ع) مرتضی _امام حسن (ع) مجتبی _امام حسین (ع) سید الشهدا _دارای لقب بوده اند به همین ترتیب و مُرشدان سلاسل نیز دارای کنیه و القابی بوده اند و در هر زمان متناسب با آن عصر، صورت خاصی داشت. مثلاً در یک زمان به کلمه (اللّه) مانند (خلیل اللّه) و در زمان دیگر به کلمه (دین) مانند (شمس الدّین) ختم می گردید. در قرون گذشته به جهت کثرت ارادتمندان به حضرت علی علیه السلام و ختم کلیه سلاسل فقر به حضرتشان، نامهائی که انتخاب می شد به علی ختم می گردید مانند (مظفّر علی و ...)، ضمناً افرادی که در طریقت به کمال می رسیدند و به قوای نفسانی خویش سلطنت پیدا می نمودند بعد از کلمه (علی) لفظ (شاه) می افزودند مانند (مظفّر علیشاه و ...) 

در بعضی از سلاسل مانند سلسله خاکسار ،طالب به محض ورود به وادی سلوک، به اصطلاح «تولّدی دوباره» می یابد و در همان نخستین روز تشرّف، از مُرشد خود اسم طریقتی می گیرد. } (مبانی سلوک در سلسله خاکسار جلالی حسین منجمی صفحات 128 و 129)

پیشتر در باره سخنان دکتر منجمی گفتیم که نوزایی در تشرف جنبه نمادین دارد و سالک بایستی به نوعی با مرگ روبرو شده و این روبرو شدن با مرگ با نوزایی و تولد دوباره که می توان آن را با مقام تجرد روح یکی دانست متفاوت است.

اما اسم فقر برای چه بوده ? 

سخن دکتر منجمی در اینجا درست است علی القاعده تولد دوباره ( نوزایی نمادین در تشرف) باید با نام گذاری اسم جدید همراه باشد. همانگونه که چون نوزادی بدنیا می آید ماما یا قابله نوزاد را به نزد مادر یا پدر می آورد تا وی نامی بر روی فرزندش بگذارد در هنگام تشرف نیز پیر دلیل نیز مرید را به نزد پیر می آورد تا بر روی وی نامی جدید و به اصطلاح نامی طریقتی بگذارد. 

اما اینکه جناب منجمی می گویند اسم گذاری سابقه طولانی دارد و برای این مسئله القاب انبیا و کنیه ائمه اطهار (ع) را مثال می آورند شاید چندان درست نباشد زیرا لقب و کنیه مطمئناً همانگونه که خود ایشان می دانستند با اسم فقر متفاوت است. اسم فقری اسم جدیدی است که درویش را در عالم درویشی نه لزوماً در اجتماع با آن اسم می شناسند. 

همچنین در تصوف رسمی چه شاخه های طریقه معروفیه و چه سایر طرق تصوف اولیه ما با رسم و رسومات تشرف و اسم  فقر روبرو نیستیم و چیزی به نام اسم فقر که به هنگام نوزایی نمادین در تشرف به سالک داده می شود وجود ندارد و آنچه به عنوان لقب و کنیه برای بعضی بزرگان تصوف بکار می رفته با اسم فقر متفاوت است. 

به فقرات زیر توجه فرمایید : 👇

{ 1: بایزید بسطامی :  بنا به نقل عطار در تذکره الاولیا  وی بر اساس یک کشف باطنی و احترام به جایگاه رسول الله (ص) سلطان العارفین لقب گرفت البته طیفور نیز خوانده می شد که نامی است که ظاهراً مادرش وی را بدان نام صدا می کرده است. 

2: شیخ جنید بغدادی : بنا به نقل عطار در تذکره الاولیا کنیه اش ابوالقاسم بود و از القابش سید الطائفه، لسان القوم و طاووس العلما بود و البته تاج العارفین نیز نامیده می شد.   

3: حسین بن منصور : بر اساس نقل عطار در تذکره الاولیا دارای القابی نظیر حلّاج و ابوالمغیث (نزد مردم هند) و ابوالمعین (نزد مردم چین) و ابوالمهر (نزد اهل خراسان) و ابوعبداللّه (نزد اهل فارس) و حلّاج الاسرار (نزد اهل خوزستان) و مصطلم (نزد اهل بغداد) و مخبّر ( نزد اهل بصره) بود.  } 

ادامه...👇

@soltannasir

🔡🔠