{ماده اولی در کیمیاگری}

          {ماده اولی در کیمیاگری}

🔷{به نظر کیمیاگران فلزات پست به طلا یا نقره تبدیل نتوانند شد مگر آنکه نخست به ماده اولی خود تقلیل یابند. اگر فلزات پست را مشابه حالت های جان که به طور تک بعدی و ناقص «انعقاد یافته اند» به حساب آوریم، آنگاه ماده اولی، که باید به آن تقلیل یابند، همانا جوهر اساسی و زیربنایی آنها خواهد بود، یعنی جان در حال جبلیش، که هنوز به انطباعات و شهوات مقید نشده و در قالب هیچ صورت معینی انعقاد نیافته است. جان فقط آنگاه که از همه انعطاف ناپذیری ها و تناقض های درونی اش رها گردد به آن جوهر انعطاف پذیری مبدل خواهد شد که روح یا عقل کلی، که از بالا فرا می رسد، صورت، جدیدی را بر آن می تواند نقش زند. صورتی که محدود و مقید نمی کند، بلکه به عکس آزاد می کند، چرا که از ذات الهی فرا می رسد. اگر صورت فلز پست نوعی انعقاد و به همین سبب نوعی قید و بند باشد، صورت فلز اصیل رمز حقیقی است و به خودی خود، رشته مستقیم پیوند با طباع تام خود در خدا است. ....به بیان رمزی ماده اولی در پایین قرار گرفته زیرا کاملا منفعل است و تاریک می نماید، زیرا از آنجا که مطلقا بی شکل است از چنگ قوه عاقله می گریزد. ...کیمیاگران ماده اولی را که هم جوهر اولیه جهان به حساب می آورند و هم جوهر اساسی جان_ به نام های زیادی می خوانند هدف از به کار بردن این همه اسم بیش از آنکه محفوظ نگه داشتن هنر هرمسی از ناصالحان باشد، تاکید بر این واقعیت بود که این خمیره در همه چیز منطوی است و نیز به همین سان همه چیز را در بردارد. کیمیاگران آن را دریا می نامند، چرا که همه صورت ها را در خود دارد، چنان که دریا امواج را. 

آن را زمین نیز می نامند، زیرا که همه چیزهایی را که روی آن زندگی می کنند خوراک می دهد. تخم همه چیزها است، رطوبت اصلی است، هیولای اولی است. بکر است به سبب پاکی و پذیرندگی بی نهایتش و فریبنده است به سبب آنکه به نظر می رسد که هر شکلی را به خود می گیرد. همان طور که دیدیم به سنگ پنهان نیز تشبیه می شود، اگر چه باید بین حالت آغازین آن و حجرالفلاسفه، که ثمره کل کار است، تمایز نهاد. ماده اولی را فقط از این لحاظ می توان سنگ به حساب آورد که ثابت باقی می ماند. نام سنگ برای آن یادآور گوهر فارسی و جوهر عربی است، که معنای لغوی آن سنگ نفیس است و معنای استعاری آن جوهر (یونانی ousia). 

ماده اولی لایه معدنی همه فلزات نیز هست. ولی، از دیدگاهی دیگر، انسان است که لایه معدنی خوانده می شود، که باید از آن خمیره کار را استخراج کرد، همان طور که مارینئوس به سلطان خالد می گوید: «این چیز از تو استخراج شده است، زیرا که تو معدن آنی»

خمیره را در حالت آشفته آن، که نه خالص و شکل پذیر است و نه دارای صور مشخص، یک چیز متداول، می نامند، زیرا به صورت ماده خام در همه جا پیدا می شود. ولی در عین حال چیزی بسیار نفیس است، چون اکسیر، که با آن طلا می توان ساخت، از آن به دست می آید. ماده خام را که در مقایسه با ماده اولی مظهر خمیره ای ثانوی است، با سرب(که سرشت طلا در آن پنهان است) یا با یخ (که باید ذوب شود) و یا با مزرعه (که فقط پس از شخم زدن و بذر افشانی ثمر می دهد) می توان مقایسه کرد. هنریش کونرات می گوید: «...خاک خیس، مرطوب، حاصلخیز و گلی آدم (ابوالبشر)، یعنی ماده اولی، که هم این جهان بزرگ از آن خلق شده است و هم ما و سنگ قدرتمند ما، ظاهر آن را تشکیل می دهد...». }(برگرفته از کتاب کیمیا علم جهان علم جان نوشته تیتوس بورکهارت نشر حکمت)

مدخل ماده اولی در دانشنامه ویکیپدیا انگلیسی: 👇

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Prima_materia

پ ن ۱ : در نظر کیمیاگران عقل کلی مذکر و ماده اولی بدلیل حالت انفعالی خویش مونث است. 

پ ن۲: باید در نظر داشت که ماده اولی در نظر کیمیاگران حقیقتی محسوس و قابل دسترسی بوده که رسیدن به آن برای هدف کیمیاگران _که تبدیل فلزات پست به اعلی بوده_ حیاتی محسوب می شده است. و این ماده اولی با آنچه که ارسطو و پیروانش بدان قائلند تفاوت هایی دارد. 

نکته 1: گفته شد که ماده اولی را گاه به دریا و گاه به زمین تشبیه می نمایند همچنین گفته شد که این ماده تیره و تاریک است. همچنین کمی پیشتر گفته شد که ریشه کلمه کیمیا به واژه خم خمی کمی کمت khmi و kmi و kmt در مصر باستان می رسد که به معنای زمین سیاه رنگی است که در اسطوره آفرینش مصریان باستان نخستین نقطه ای بود که در دلتای نیل سر از آب برآورد. به احتمال بسیار زیاد kmi یا همان خاک تیره رنگ خاص دلتای نیل با ماده اولی در علم کیمیاگری مرتبط باشد و در واقع ریشه نام کیمیا به kmi یا (ماده اولی) باز گردد. 

ادامه...👇

@soltannasir