{ذوالقرنین قرآن کیست ? 20}

@soltannasir

    {پیوند اسطوره با دین 261} 

     {ذوالقرنین قرآن کیست ? 20} 

         {احادیث ذوالقرنین 10}

ادامه...👇

{ بعد از آن امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: به درستی که ذوالقرنین بر گروهی وارد شد که (نور تابش) خورشید آنان را سوزانده و بدن ها و رنگ های آنان تغییر یافته بود، که گویا تبدیل به محلی تاریک گشته بودند و در ادامهٔ حرکت خود در همان مسیر ظلمت و تاریکی، راه خود را پیمود «حَتَّى إِذَا بَلَغَ بَيْنَ السَّدَّيْنِ وَجَدَ مِنْ دُونِهِمَا قَوْمًا لَا يَكَادُونَ يَفْقَهُونَ قَوْلًا * قَالُوا يَا ذَا الْقَرْنَيْنِ إِنَّ يَأْجُوجَ وَمَأْجُوجَ » _ تا به میان دو کوه رسید و در پشت آن دو کوه مردمی را دید که گویا هیچ سخنی را نمی فهمند * گفتند: ای ذوالقرنین ! یأجوج و مأجوج _ در پشت این دو کوه مستقر هستند و آن ها در زمین فساد می کنند، هنگامی که فصل برداشت محصول و جمع آوری زراعت فرا می رسد، از میان این دو درّه وارد می شوند و تمام محصولات و زراعت های ما را نابود می گردانند و چیزی از آن ها را باقی نمی گذارند، «فَهَلْ نَجْعَلُ لَكَ خَرْجًا» _ تا آن جا که فرمود : _«آتُونِي زُبَرَ الْحَدِيدِ» _. 

بعد از آن حضرت علی علیه السلام افزود : پس برای او کوهی از آهن حفر گردید و آن افراد از آن کوه قطعه هایی همانند خشت کندند و آن ها را در بین درّه روی هم انباشتند _و ذوالقرنین اول کسی بود که بر روی زمین ساختمان بنا کرد _بعد از آن هیزم آوردند و هیزم ها را آتش زدند و چندین دستگاه دمیدن در اطراف هیزم ها قرار دادند و مرتب در آن ها دمیدند تا آتش خوب شعله ور گشت و هنگامی که آن آهن ها گداخته شدند، گفت: برای من قطعه هایی از مس سرخ بیاورید، پس کوهی از مس حفر گردید و مردم قطعه قطعه از آن می کندند و روی آهن ها می انداختند که در نتیجه آن مس ها مخلوط با آهن ها، گداخته گشتند، «

فَمَا اسْطَاعُوا أَنْ يَظْهَرُوهُ وَمَا اسْتَطَاعُوا لَهُ نَقْبًا» _ نه توانستند از آن بالا روند و نه در آن سوراخ و نفوذ کنند _، منظور یأجوج و مأجوج هستند که نتوانستند کاری بکنند، «قَالَ هَذَا رَحْمَةٌ مِنْ رَبِّي فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ رَبِّي جَعَلَهُ دَكَّاءَ وَكَانَ وَعْدُ رَبِّي حَقًّا» _گفت : این رحمتی بود از جانب پروردگار من و چون وعدهٔ پروردگار من فرا رسد، آن را زیر و زبر کند و وعدهٔ پروردگار من راست و بر حق می باشد _.

روایت تا این جا به نقل از علی بن الحسن (الحسین) و نیز به نقل از محمد بن نصیر (نصر) بود.

و جبرئیل بن احمد در حدیث خود با سند از اصبغ بن نباته، افزوده است: اما علی علیه السلام (دربارهٔ فرمایش خداوند :) «وَتَرَكْنَا بَعْضَهُمْ يَوْمَئِذٍ يَمُوجُ فِي بَعْضٍ  وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَجَمَعْنَاهُمْ جَمْعًا» _و در آن روز واگذاریم تا چون موج روان گردند و چون در صور دمیده شود همه را یک جا گرد می آوریم _، فرمود: منظور روز قیامت است.

(با توجّه به این که) ذوالقرنین بنده شایسته و صالحی بود و در پیشگاه خداوند از موقعیّت خاصی برخوردار بود، برای خدا نصیحت می کرد و خداوند هم خیرخواه او بود و به خداوند عشق می ورزید و خداوند هم او را دوست می داشت و تمام اسباب را در شهرها برایش فراهم نمود و به او موقعیتی داد که توانست بر شرق و غرب تسلّط پیدا کند و مالک شرق و غرب عالم گردد.

ذوالقرنین در بین فرشته ها دوستی به نام رقائیل (رفائیل) داشت که بر او وارد می شد و با او گفتگو و نجوا می نمود، روزی ذوالقرنین از او سؤال کرد و گفت: ای رقائیل (رفائیل) ! عبادت اهل آسمان چگونه است و نسبت به اهل زمین در چه موقعیتی قرار دارد ? 

در پاسخ گفت: ای ذوالقرنین ! عبادت اهل زمین چیزی نیست، در آسمان هیچ جایگاه قدمی وجود ندارد مگر آن که فرشته ای در آن جا ایستاده و هرگز نمی نشیند بلکه (فرشته ای دیگر) همیشه در حال رکوع است و هرگز سجده نمی کند و یا (برخی دیگر) همیشه در حال سجود است و هرگز سر بر نمی دارد.

ذوالقرنین با شنیدن آن، سخت به گریه افتاد و گفت: ای رقائیل (رفائیل) ! دوست می دارم آن قدر زندگی کنم تا بتوانم پروردگارم را آن طور که شایستهٔ اوست عبادت کنم، رقائیل گفت: ای ذوالقرنین! برای خداوند روی زمین چشمه ای هست که به آن آب حیات می گویند، هر کس از آب آن چشمه بیاشامد نمی میرد مگر زمانی که خودش از خداوند در خواست مرگ کند، پس اگر به آن دست بیابی می توانی هر مقدار که بخواهی عمر کنی. }

ادامه...👇

@soltannasir

🌞🌊